وبلاگ «کوه قاف»

-
رضا زارعی سال ها است که وبلاگ «کوه قاف» را می نویسد، در بازه ای حدود بیست و دو سال. حالا از مرز شش هزار پست گذشته و این عددها فقط آمار محسوب نمی شوند، بلکه نشانه یک استمرار نادر در حیطه کوهنویسی هستند. روزی را که وبلاگش را شروع کرد یادم هست، آغاز دوران وبلاگ نویسی فارسی، زمانی که مفهوم وبلاگ با امروز تفاوت داشت. در این سال ها خیلی ها نوشتند و کنار رفتند، اما او نوشت و ماند. به نظر من، این مسیر بیشتر شبیه کوهنوردی است تا نوشتن. گاهی مسیر مهم تر از رسیدن به قله است، در کوه وقتی به بالای یک مسیر می رسیم، چند لحظه ای بر می گردیم و به راهی که آمده ایم نگاه می کنیم. شایدبرای فهمیدن بهترمسیر شاید برای لحظه ای آرامش. نوشتن زارعی هم همین حس را دارد، حرکت پیوسته و گاه مکثی کوتاه برای دیدن آن چه پشت سر مانده. زارعی در اولین پست های خود راوی خاطرات سرد بود، خاطراتی از نخستین روزهای حضورش در تیم های ملی و کادر فدراسیون کوهنوردی. اما بعد از مدتی، با فاصله گرفتن از این شیوه، مسیر نوشتن او تغییر کرد. آرام آرام روایت های شخصی کم رنگ شدند و «کوه قاف» شروع کرد به پیدا کردن هویتی مستقل. به نظرم یکی از کار...
Post a Comment

«چون نیک نظر کرد پر خویش در آن دید»

-

امروز بنا به تصادف توی اینترنت برخورد کردم به «طرح درس دوره کارموزی برف» ویرایش سال ۱۳۹۸ گفتم ببینم از سال ۱۳۸۲ که نسخه اول این طرح درس را برای فدراسیون نوشته بودم چقدر فرق کرده.

و خب خیلی جالب بود گویا نفی کار دیگران و حذف زحمت بقیه در تمام ارکان جامعه ما نهادینه شده!

غیر از تعویض چند عکس مهم ترین کاری که مسئول محترم کمیته آموزش انجام دادن حذف نام من بعنوان نویسنده و مترجم اصلی و حذف نام همه دوستانی بود که در این کار همفکری کردند!!

البته دیدم در بقیه جزوات جدیدی که کمیته محترم آموزش منتشر کرده اسم و رسم همه همکاران می درخشه ! پس حذف اسم رویه واحد نبود.

دستشون درد نکنه!😶😶😶

پینوشت: یادم افتاد «حق مولف» یک قانون هست، قانون را باید اجرا کرد نه اینکه بنا به صلاح دید و توصیه ! آن را دور زد!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

عباس سیدی نیا هم رفت

-
سال ۷۱ علم چال باهم بودم ، تنها اومده بود و می خواست انفرادی ۴۸ را صعود کنه.   فقط یه طناب ۳۰ متری ( از اون طناب های صورتی فدراسیونی) با خودش داشت، پرسیدم چه جوری می خوای صعود کنی، گفت با دو تا تسمه و ترایکم . من که سر در نیاوردم!  رفت رو مسیر و طرف های ظهر برگت و گفت و سایلم افتاد پایین . گفتم چیزی می خواهی بهت بدم،  گفت نه و برگشت رودبارک.  سال بعددوباره رفت و گفت مسیر را به همون روش سولو صعود کرده.   در برنامه صعود مشترك مربیان  البروس با هم بودیم و کلاس یخنوردی اسکاتلند سال ۸۱ ،  هیچوقت نخواستم  در باره صعود ۴۸ ازش دقيق برسم که چه جوری رفته آدم لاف زنی نبود، وقتی می گفت حتما صعود کرده بود. کلی جلوی مربیان انگلیسی ازش تعریف کردم که چه مسیر سختی را سولو رفته و چقدر با تجربه هست. تا پوششی باشه که مربیان بهش به خاطر ضعف زبان کم توجهی نکنن. مرد شریف و کم حرفی بود، یادش گرامی ،  تو اون کلاس اسکاتلند پنج نفر بودیم که فعلا دو نفر از دار دنیا رفتن. آقای عظیمی و عباس. تا نوبت نفر بعد کی برسه !  
Read more

وبلاگ «کوه قاف»

-
رضا زارعی سال ها است که وبلاگ «کوه قاف» را می نویسد، در بازه ای حدود بیست و دو سال. حالا از مرز شش هزار پست گذشته و این عددها فقط آمار محسوب نمی شوند، بلکه نشانه یک استمرار نادر در حیطه کوهنویسی هستند. روزی را که وبلاگش را شروع کرد یادم هست، آغاز دوران وبلاگ نویسی فارسی، زمانی که مفهوم وبلاگ با امروز تفاوت داشت. در این سال ها خیلی ها نوشتند و کنار رفتند، اما او نوشت و ماند. به نظر من، این مسیر بیشتر شبیه کوهنوردی است تا نوشتن. گاهی مسیر مهم تر از رسیدن به قله است، در کوه وقتی به بالای یک مسیر می رسیم، چند لحظه ای بر می گردیم و به راهی که آمده ایم نگاه می کنیم. شایدبرای فهمیدن بهترمسیر شاید برای لحظه ای آرامش. نوشتن زارعی هم همین حس را دارد، حرکت پیوسته و گاه مکثی کوتاه برای دیدن آن چه پشت سر مانده. زارعی در اولین پست های خود راوی خاطرات سرد بود، خاطراتی از نخستین روزهای حضورش در تیم های ملی و کادر فدراسیون کوهنوردی. اما بعد از مدتی، با فاصله گرفتن از این شیوه، مسیر نوشتن او تغییر کرد. آرام آرام روایت های شخصی کم رنگ شدند و «کوه قاف» شروع کرد به پیدا کردن هویتی مستقل. به نظرم یکی از کار...
Read more

بعد از بیست سال

-
  چند روز کم یا زیاد بیست سال پیش بود که با سر و کله زدن با راهنمایی که حسین درخشان در وبلاگش برای فارسی کردن سرویس بلاگر منتشر کرده بود موفق شدم این آدرس را در بلاگر ثبت کنم و وبلاگ خودم را راه بیاندازم. وبلاگ نویسی و نوشتن در یک خونه شیشه ای کاری بود که خیلی زود فراگیر شد اما شاید برای ما بیست سی نفر اولی که این شانس را داشتیم که این کار را از ابتدا تجربه کنیم ، تجربه نابی بود. شاید همه ما دفترچه یادداشت و یا خاطرات خودش را داشت اما نوشتن در این خونه های شیشه ای با پنجره های باز به همه دنیا چیز دیگه ای بود. من از وبلاگستان زود رفتم بیرون، و نوشتن  ( آخترک ب ۶۱۲ کجاست) را در سایت خودم ادامه دادم و بعد همه یادداشت هام را به بلاگفا منتقل کردم. البته تحت عنوان (کوه ها و آدم ها) http://eigerdream.blogfa.com البته سال ها است که دیگه نمی نویسم، و ترجیح می دم بيشتر بخونم. تصميم گرفتم بعد از این همه سال دوباره یادداشت ها را برگردونم به بلاگر. البته به مرور، که چه پیش آید. به یاد اون قدیم ها همين!
Read more